Ukleja (Alburnus alburnus) - gatunek ryby z rodziny karpiowatych.
Spis treści[ukryj]
1 Występowanie
2 Opis
3 Odżywianie
4 Rozród
5 Bibliografia
//
Występowanie [edytuj]
Europa od Pirenejów i Alp po Ural. Nie wystepuje w Szkocjii, Irlandii, północnej Skandynawii, zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz na Krymie. Wyróżnia się 3 podgatunki ukleji:
Alburnus alburnus alburnus - gatunek nominatywny.
Alburnus alburnus macedonicus - dorzecze rzeki Wardar
Alburnus alburnus strumicae - Dorzecza rzek Struma i Mesta w Bułgarii.
Żyje stadnie, w wodach stojących i wolno płynących. W dzień przebywa przy powierzchni wody, nocą schodzi głębiej.
Opis [edytuj]
Jej członek siąga 10-20 cm długości oraz 10-40 g wagi. Ciało wydłużone, spłaszczone bocznie, grzbiet niski, prawie płaski. Łuski delikatne, łatwo odpadające, o intensywnym, srebrzystym ubarwieniu. Otwór gębowy niewielki, górny oczy są stosunkowo duże. W płetwie odbytowej 18-23 promienie. Grzbiet ma barwę szarawozieloną lub szarawoniebieską, boki są srebrzystobiałe, połyskujące, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szarawe z żółtawą nasadą, pozostałe płetwy jasnożółte.
Odżywianie [edytuj]
Żywi się zooplanktonem oraz owadami i ich larwami.
Rozród [edytuj]
Tarło odbywa w strefie przybrzeżnej jezior lub w rzekach, w odcinkach płytkich, o kamienistym dnie, od maja do czerwca. Samica składa od 3000 do 10 000 jaj które są przyklejane do roślinności wodnej lub pdłoża. Trze się klkakrotnie w odstępach 10-14 dni. W okresie tarła samica zaokrągla się, samiec pokrywa się wysypką godową. Żyje 3 do 6 lat.
Wykorzystanie
Jest naturalnym pokarmem wielu gatunków ryb drapieżnych. Bywa stosowana przez wędkarzy jako naturalna przynęta. Poławiana masowo w celach konsumpcyjnych. Srebrzyste łuski uklei stanowiły do niedawna surowiec do pozyskania guaniny, tzw. essence d'Orient, używanej do wyrobu masy perłowej oraz sztucznych pereł (dla uzyskania 1 kg guaniny przerabiano ok. 4 t uklei).
Spis treści[ukryj]
1 Występowanie
2 Opis
3 Odżywianie
4 Rozród
5 Bibliografia
//
Występowanie [edytuj]
Europa od Pirenejów i Alp po Ural. Nie wystepuje w Szkocjii, Irlandii, północnej Skandynawii, zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz na Krymie. Wyróżnia się 3 podgatunki ukleji:
Alburnus alburnus alburnus - gatunek nominatywny.
Alburnus alburnus macedonicus - dorzecze rzeki Wardar
Alburnus alburnus strumicae - Dorzecza rzek Struma i Mesta w Bułgarii.
Żyje stadnie, w wodach stojących i wolno płynących. W dzień przebywa przy powierzchni wody, nocą schodzi głębiej.
Opis [edytuj]
Jej członek siąga 10-20 cm długości oraz 10-40 g wagi. Ciało wydłużone, spłaszczone bocznie, grzbiet niski, prawie płaski. Łuski delikatne, łatwo odpadające, o intensywnym, srebrzystym ubarwieniu. Otwór gębowy niewielki, górny oczy są stosunkowo duże. W płetwie odbytowej 18-23 promienie. Grzbiet ma barwę szarawozieloną lub szarawoniebieską, boki są srebrzystobiałe, połyskujące, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szarawe z żółtawą nasadą, pozostałe płetwy jasnożółte.
Odżywianie [edytuj]
Żywi się zooplanktonem oraz owadami i ich larwami.
Rozród [edytuj]
Tarło odbywa w strefie przybrzeżnej jezior lub w rzekach, w odcinkach płytkich, o kamienistym dnie, od maja do czerwca. Samica składa od 3000 do 10 000 jaj które są przyklejane do roślinności wodnej lub pdłoża. Trze się klkakrotnie w odstępach 10-14 dni. W okresie tarła samica zaokrągla się, samiec pokrywa się wysypką godową. Żyje 3 do 6 lat.
Wykorzystanie
Jest naturalnym pokarmem wielu gatunków ryb drapieżnych. Bywa stosowana przez wędkarzy jako naturalna przynęta. Poławiana masowo w celach konsumpcyjnych. Srebrzyste łuski uklei stanowiły do niedawna surowiec do pozyskania guaniny, tzw. essence d'Orient, używanej do wyrobu masy perłowej oraz sztucznych pereł (dla uzyskania 1 kg guaniny przerabiano ok. 4 t uklei).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz